podcast – Inter-Actief

Nocturne voor Joachim – Fragment 6

De groene muur van het bosje wenkt me. Het groeit dag na dag. Het tuinhuis, de urne en daarachter het bosje, mijn hofje van olijven. Een sacrale plek. Die afzondering zou ik voor geld kopen. Binnenkomen in mijn eigen stilte. Niemand kan me zien. Vrij van vreemde blikken. Enkel heksenkruid, nagelkruid, Robertskruid… Laat me in het plantenrijk.

Wat is het dat je steeds het bos doet intrekken? Waar is diegene die je vierkant zal uitlachen met je opgaan in de stilte en de natuur? Ik trek me terug in mijn abdijgangen tussen het loof en stap in een monotone, rustgevende cadans.

Waar naartoe met jezelf? Die enkeling vinden bij wie je als drenkeling redding voelt.

Geestelijke bijstand zoeken in het bos. Klotsen van water of kraken van takken. De regen is mijn bondgenoot. Me opladen aan de kracht van de bomen. Ze hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me, als een trekijzer. Een stimulerende, haast hypnotiserende sensatie. Een harmonie maken binnen de beperkingen van mijn introverte ‘zijn’. Tijd nemen voor ingekeerde beleving. Vertoeven bij geliefden.

Ik leef het gemakkelijkst als ik me op geregelde tijdstippen kan terugtrekken, zoals een bloem die maar een beperkte hoeveelheid zon per dag kan verdragen. Een schaduwplant.

Ik laat me leeg lopen, zodat mijn essentie kan communiceren. Het andere waarnemen, en dat zonder zintuigen, via diepere gevoelssubtiliteiten. Ik heb al de kronkels van zijn gemoed gevolgd, alsof het een deel van mijn gemoed was, intenser nog, omdat ik er met mijn eigen rede geen greep op had. Avontuur vinden in de stilte.

Op 9 november 2019 verschijnt het boek Nocturne voor Joachim, van Magda De Wolf. Een herkenbaar verhaal van een moeder over haar zoon… en de innerlijke waarheid van de mens en liefde die blijft schitteren, over de grenzen van de dood heen.

Meer info over het boek vind je hier.

Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.

Fragment 2

Fragment 3

Fragment 4

Fragment 5

Van Nocturne voor Joachim werd door An Staels en Patrick Bernauw in de reeks [in]-sane ook een podcast gemaakt, die je hier gratis kunt downloaden, en uiteraard ook via Spotify, Apple Podcast, enz…

Nocturne voor Joachim – Fragment 5

Als ik ongerust ben, neem ik soms mijn telefoon, hoewel impulsiviteit geen eigenschap van mijn ‘zijn’ is. Heb ik een concrete reden? Een aanvaardbare inval? Ik wil hem bij iets betrekken en vraag hem of we nog eens vuurtje maken als hij thuiskomt. Er ligt weer een hele hoop droge takken achter de boomgaard. Hij zwijgt een tijdje, zo lang tot ik een beeld krijg van de sweater met Kurt Cobain van Nirvana op. Hij antwoordt zacht: ‘Laat het voor de diertjes.’ Er gaat een rilling door mijn schaduwwereld. Dit moet ik laten bezinken. Hij praat als een weekdier zonder huisje.

Ik zoek de heilige stilte in mijn kleine woud met heksenkruid. Ik speur naar diepe wijsheid, die ik met mondjesmaat uit het leven destilleerde. Ondertussen pompt mijn hart en mijn darmen knijpen peristaltisch. Er volgt een korte stilte in het bosje, alsof de natuur haar adem inhoudt, om kracht te verzamelen voor een verwoestende orkaan. De blauw getinte gaai krast scherp. Hij is vogelvrij, dus stoort het me niet. Niets is erger dan een getemde roofvogel, die op commando een sierlijke vlucht maakt. Een dier dat wordt getemd, leert zijn woede verstoppen.

In de verte hoor ik een maïsmachine die stoppelbaarden achterlaat op het veld. Veel kolven worden vergeten en dienen voor de diertjes. Waarheen verdwijnen de dieren wanneer de herfst zijn intrede doet? Joachim denkt aan hen. Wat niet sterk is, moet sterven. De natuur is onverbiddelijk en regelt alles zelf. Zijn er ook lafhartige dieren? De dieren volgen hun instinct. De bomen gaan jaarlijks schijndood.

Als er geen maan is, kan het gaan regenen. Bestaat er een regenboog rond de maan? De maan heeft een cyclus. Ze maakt vrouwen en landbouwers attent op vruchtbare periodes. Ik moet meer letten op de hemellichamen.

De bladeren tonen secundaire kleuren van verval. Ik ga zitten op een boomstronk, naast een plukje mos om het mos zelf niet te verpletten, en ik verdwijn in mijn eigen biosfeerreservaat, tussen de flora die leeft op het ritme van de seizoenen. Terwijl ik de kracht van verademing onderga, valt mijn blik op een vruchtdragende en een wegkwijnende tak. Boven het poreuze bladerdek trekken wolken voorbij, die voortdurend een ander beeld van de hemel tonen. Elke boom spreekt zijn eigen stem tegen de wind. De gaai laat zich welgeteld zeven keer horen. Schoonheid kan verzwelgend zijn. Een eeuwigheid later steekt een rukwind op en bespeelt de regen de takken van de bomen. De natuur haalt alles uit het luchtruim om me op de knieën te dwingen. Ik voel me draagmoeder van een stukje aarde.

Meer info over het boek vind je hier.

Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.

Fragment 2

Fragment 3

Fragment 4

Nocturne voor Joachim: Fragment 2

Wanneer ik het werk verlaat, verdraag ik het lawaai van de wagens naast mijn fiets niet. Ik schiet zo snel als een vluchtende vogel naar de stilte van het fietspad, op een voormalige spoorwegbedding, om troost en kracht te vinden in een tunnel van loof. In noodsituaties pas ik me beter aan de natuur aan dan aan de mensen. De bomen spreiden over mij hun nog groene vleugels open, in deze zonderlinge nazomer van september. De geur van gemaaid gras verzacht alle gedachten. De wind doet de kruinen spreken, in lagen voorbijgaande lucht, als een soort zacht zuchten. De smaak van de regen vloeit over mijn gelaat, als een wenen vanuit de hemel. Het nat langs mijn wangen spoelt de kwelling van kwade dromen weg. ‘Listen to the falling rain’, zingt het in mij. Wanneer de tranen drogen, beweeg ik verder in het getemperd licht, onder de bogen van het poreuze bladerdek. De wolken vervoeren me in een zeker welbehagen. Het braamstruweel wordt door de wind gedwongen om de zilveren witte onderzijde van zijn bladeren te etaleren, als vlaggenmastjes die me de weg tonen. Al fietsend moet ik antwoorden zoeken voor vreemdsoortige onzekerheden. Een afgekraakte tak hangt halfstok tegen een stam waarop een elfenbank verder leeft. Eindeloos wil ik verder fietsen, langzaam aanvaarden en gewennen dat het leven zijn weg zoekt, net zoals water. Bestaat er een onbegrensd leven, volkomen een met het universum? Is het niets meer dan buiten jezelf te treden, de eindeloze rust in, tijd voor nabeschouwing?

Thuis leg ik Gregoriaanse muziek op, omdat ik naar een teruggetrokken en meditatieve sfeer gezogen word. De eenvoudige toonschildering, reciterend gebracht in eenstemmige zang, laat me nog even in een verborgen leven, in de uithoeken van mijn ziel, zwevend boven de pijnlijke realiteit. Met dank aan mijn sublimerend vermogen, ben ik weer helemaal mijn onverstoorbare zelf. ’s Morgens vallen de dingen altijd weer mee en genereer ik mijn oneindige vermogen om woeste stormen tot bedaren te brengen. Een lemniscaat teken ik als richtinggevend symbool op papier.

Meer info over het boek vind je hier.

Fragment 1 uit Nocturne voor Joachim vind je hier.

Nocturne voor Joachim: Fragment 1

Op 9 november verschijnt het boek Nocturne voor Joachim, van Magda De Wolf. Een herkenbaar verhaal van een moeder over haar zoon… en de innerlijke waarheid van de mens en liefde die blijft schitteren, over de grenzen van de dood heen.

Hier vind je meer info over het boek, waarvan ook een podcast gemaakt werd:

Op deze website publiceren we enkele fragmenten uit het boek, waarvan dit het eerste is.

Feilloos voelen op welke momenten je aan iemands zijde moet zijn en op welke momenten je iemand beter uit de weg kan gaan, dat ‘weten’ ten aanzien van geliefden is groots. Het is het middelpunt van je gedachten als je naar harmonie zoekt.

We zitten in zijn slaapkamer zachtjes te praten over de voortgang van zijn leven. Het is alsof we een eeuwenoude verwantschap in ons samenzijn herkennen. Als vanzelf word ik de rustige baken, waar hij even kan tegen leunen, iemand die hoort wat er niet gezegd wordt, iemand die tussen de regels leest. Daarin zijn we onderling verwisselbaar. Ik til zijn zwaarte op tot hij vederlicht wordt. Ooit doet hij datzelfde bij mij.

We kijken zoals steeds naar de haagbeuk en laten onze gedachten vertakken. Hij leeft met het uitzicht op een hoekje tuin van zijn grootouders en op het oude bakstenen huisje van zijn overgrootouders, dat in de avondzon weer een gezicht krijgt. We dromen weg bij de bomen die deelnamen aan zijn kinderspelen, die hij nu ziet ouder worden en die lichtjes bewegen, als dansers in een sprookjesrijk. Zijn gedachten zijn elders, bij een onzichtbare elf.

Hij denkt aan alles wat hij droomde en deed en kijkt op het schap naar de afdruk in gips van zijn handje toen hij nog kind was. Er is geen enkel gerucht. De tijd stapelt zich geruisloos op, jaar na jaar van oud naar nieuw. Niets houdt stand uit dat kinderleven; we zoeken een band met wat gebleven is of verdwenen. Het gemijmer geeft voeding aan zijn verhaal, dat zich zonder omhaal verder zet. Hij leeft met een geheim dat hij met iemand moet delen. Zijn zwijgen spreekt boekdelen. ‘Soms heb ik mezelf niet volledig in de hand’, zegt hij, terwijl hij me schuin aankijkt. Er volgt een stilte, die een eeuwigheid duurt. Heb ik dit wel juist gehoord? Ik zet me in een mentale lotushouding en toon een duizelingwekkende kalmte. Moet ik iets zeggen over de mogelijkheden van de vrije wil aan de jongen die zo vaak een grote adembenemende beheersing toont? Is dit een voorafschaduwing van iets wat onvermijdelijk zal komen? Iets dat je raakt, verwart en kan ruïneren? Iets dat als een bliksemschicht kan opkomen? Dit tast je aan in je kern. Het is in staat je waardigheid te ontnemen. De waarheid dringt slechts langzaam, barmhartig langzaam tot me door.